Przemówienie doktora Różewicza, które zaczęło się od słów „Zasnąłem jako młody człowiek...” („Powrót poety”).

Reminiscencje własnej twórczości oraz wybranej drogi kształcenia akademickiego (historia sztuki jako świadomy pomost ku rekonstrukcji człowieka). Poetycki życiorys osobisty, intymne drobiazgi, które kształtowały poetę. Różewicz i jego świadomy liryczny genus loci: „lata terminowania w królestwie sztuki sprawiły, że moja poezja niczego nie tłumaczy, nie spełnia nadziei...ma miejsce określone, które musi wypełnić...jest posłuszna własnej konieczności”.